بدانید هرگاه غنیمتی یافتید، خمس آن، از آنِ خدا و پیامبر (صلياللهعليهوآلهوسلم) و... میباشد. این آیه شریفه، اگرچه ممکن است در موردی خاص نازل شده باشد، اما مورد خاص مخصص نیست؛ یعنی مانع از کاربرد آن در موارد دیگر نمیشود و لذا واژة «غنیمت» در اصطلاح روایات، فقها و لغتشناسان، هر منفعتی است که به دست انسان برسد.
در روایت دیگری میخوانیم: راوی از امام رضا (علیهالسلام) میپرسد، اگر برخی از موارد خمس (گروههایی که خمس به آنها میرسد) کمتر و برخی بیشتر باشد، چه میکنید؟» حضرت میفرماید: «ذاک الی الامام، ارایت رسول الله (صلياللهعليهوآلهوسلم) کیف اضیع انما کان یعطی علی ما یری کذلک الامام؟ این امر در اختیارامام (علیهالسلام) است و او همانطور که پیامبر (صلياللهعليهوآلهوسلم) عمل میکرد، عمل میکند و پیامبر اکرم (صلياللهعليهوآلهوسلم) خمس را طبق آنچه مصلحت میدید، خرج میکرد.
گزارشهایی که در کتابهای تاریخی آمده است، مثل آنچه در نامههای رسول اکرم (صلياللهعليهوآلهوسلم) به طایفهها و قبیلهها میفرستادند و در آنها دستور به دادن خمس اموالشان میدادند. پیامبر اکرم (صلياللهعليهوآلهوسلم) در نامهای به طایفه بنیعبدالقیس فرمودند: «...و ان تعطوا من المغنم الخمس...» و اینکه از درآمدهایشان باید خمس بدهند و طایفه بنیعبدالقیس طایفة کوچکی بوده است که قدرت بر جنگ نداشته تا غنیمتی به دست آورد و خمس آن بر آنها لازم باشد.