امیر مؤمنان علی (علیه‌السّلام) در برخی مواضع، بینونت (جدایی) میان آفریدگار و آفریده را اثبات و در مواضعی دیگر، نفی می‌کند. مراد از بینونت، اثبات تباین ذاتی و وصفی است؛ یعنی هیچ صفتی از صفات ذات الهی، همانند صفت آفریده‌ها نیست. از این‌روی، خدای سبحان، ذاتا چیره تواناست؛ ولی آفریده‌ها ذاتا فرمان‌بردار، نیازمند و ناتوان‌اند. برداشتِ نادرست از بینونت، بینونت مکانی است؛ زیرا خدای متعال، مکانی ندارد تا از نظر مکان، از آفریده‌های خود جدا گردد؛ چرا که مکان‌داشتن، از ویژگی‌های آفریده‌هاست و منظور از صفت‌های مکانیِ مطرح در برخی عبارات، احاطه علم خدا به مکان است و نه حلول او در آن، که خدا بسی والاتر از چنین نسبت‌هایی است.
