ارتباط با امام زمان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پرسش: با اینکه در
روایات آمده که
مدعی مشاهده و ارتباط با
امام زمان(عجل الله فرجه الشریف) دروغگوست،چگونه برخی از بزرگان آن حضرت را مشاهده کرده اند؟
نمایه: مدعیان دروغین
پاسخ:
با سلام خدمت شما دوست عزیز،وتشکرازسؤال خوبی که مطرح نمودید؛درپاسخ به پرسش شما نظرشما را به مطالب زیر جلب می کنم،انشاءالله که مفید واقع شود؛
امام مهدی (علیه السلام) در نامه ای به ابولحسن
علی بن محمد سمری چنین فرمودند :
.... در این دوره ( غیبت کبری ) عده ای از
شیعیان من ادعای مشاهده خواهند کرد . آگاه باش که هر کس قبل از خروج
سفیانی و وقوع
صیحه ی آسمانی ادعای مشاهده کند .
دروغ گفته و
افترا زده است و هیچ حرکت و نیرویی جز برای
خداوند بزرگ و بزرگوار نیست؟
در مورد ارتباط و دیدار حضرت امام زمان(علیه السلام) در دوران
غیبت کبری دو نظر وجود دارد:
این گروه معتقدند در زمان غیبت کبری امکان
ارتباط حضوری و
تشرّف به محضر حضرت وجود ندارد، و کسی را که ادعای دیدار کند، باید تکذیب کرد. مهم ترین و معتبرترین دلیل این گروه بر
نفی رؤیت و مشاهدة
امام عصر(علیه السلام)
توقیعی است که شش روز پیش از مرگ علی بن محمد سمری،
آخرین سفیر خاص امام زمان(علیه السلام) از ناحیه حضرت صادر شده است. برابر این توقیع مدّعی مشاهده، دروغگو است و ادعای وی قابل پذیرش نیست. متن نوشتة حضرت چنین است: "به زودی از شیعیان من خواهند آمد کسانی که ادعای مشاهده و دیدن مرا بکنند. آگاه باشید هر کسی قبل از خروج سفیانی و صیحة آسمانی، ادعا کند که مرا دیده است، دروغگوی افترا زننده است".
عده ای از
علمای شیعه بر این باورند که در غیبت کبری امکان ارتباط با امام زمان(علیه السلام) وجود دارد. دلیل این نظر را داستان های مشاهدة حضرت و چند
روایت ذکر می کنند. یکی از آن روایات این است:
امام صادق(علیه السلام) فرمود: "صاحب این امر (امام زمان) به ناگزیز غیبتی دارد، و در دوران غیبت از مردم کناره میگیرد، و نیکو منزلی است
مدینة طیبه و با سی نفر وحشتی نیست".
این
حدیث دلالت دارد که حضرت بیشتر در مدینه و اطراف مدینه است و سی تن از خواص با حضرت همراهند که اگر یکی بمیرد، دیگری به جای او می نشیند.
حال اگر کسی این نظر را بپذیرد، چاره ای جز توجیه توقیع مذکور نیست.
موافقان نظریه امکان ارتباط می گویند: مراد توقیع شریف که می فرماید:« مدعی دیدار دروغگو است»، شخصی می باشد که
ادعای تشرف و
نیابت از طرف حضرت را نماید. نه کسی که صرفاً توفیق تشرف یابد. نیز کسانی که توفیق تشرف یابند، ادعای تشرف نمی کنند، بلکه دیگران از اوضاع و احوال به این مسئله پی می برند. بنابراین، اصل دیدن امکان دارد، اما نقل آن جایز نیست یا اگر نقل شد، آن را باید تکذیب کرد، شاید برای این که هر کس نیاید و ادعای دیدار با امام زمان(علیه السلام) و ارتباط با او را نکند.
و ممکن است مراد از توقیع مذکور نفی ادعای اختیاری بودن مشاهده و ارتباط باشد؛ یعنی اگر کسی مشاهده و ارتباط را به اختیار خود ادعا کند، به این صورت که هر وقت بخواهد خدمت امام(علیه السلام) شرفیاب می‌شود، یا ارتباط پیدا می‌کند،
کذاب و
مُفتری است و این ادعا از احدی در غیبت کبری پذیرفته نیست، یا اینکه چنین کسی که این سمت را به راستی داشته باشد، پیدا نخواهد شد؛ و اگر هم کسی آن را دارا باشد، از دیگران
مکتوم می‌دارد، و به کسی اظهار و افشا نمی‌نماید. علاوه بر این، پیرامون این توقیع، توضیحات دیگری نیز علمای اعلام داده‌اند و درکتابهائی مثل «جنة المأوی» مرحوم م
حدث نوری نقل شده است.
اجمالاً با این توقیع، در آن همه حکایات و وقایع مشهور و متواتر نمی‌توان خدشه نمود، و بر حسب سند نیز، ترجیح با این حکایات است.
اگر شما به کتابهائی مثل نجم الثاقب رجوع نماید، می بیند که در این حکایات، وقایعی است که هرگز شخص عاقل در صحت آنها نمی‌تواند شک کند.
بنابراین، هم شرفیابی اشخاص به حضور آن حضرت ثابت است و هم کذب و بطلان ادعای کسانی که در غیبت کبری ادعای سفارت و نیابت خاصّه و
وساطت بین آن حضرت و مردم را می‌نمایند، معلوم است.
شهر سؤال.
