مومن یکی از صفات خداوند
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خداوند،
قرآن،
حدیث.
پرسش: آیا مؤمن، صفت خداوند است؟ با توجه به لغت، قرآن و حدیث توضیح دهید؟
صفت «مؤمن (ایمنی بخش)»،
اسم فاعل از «آمَنَ، یُؤمِن»، از ریشه «اَمن» است که دو معنای اصلی نزدیک به هم دارد: یکی «امانت» که ضدّ
خیانت است و معنایش آرامش قلب است و معنای دیگر آن، «تصدیق» و «پذیرفتن» است.
جمله «امِنَ منه» از لحاظ وزن و معنا، مانند جمله «سَلِمَ منه» و به‌معنای «از او در امان مانَد» است. معنا و کاربرد اصلی این واژه،
آرامش قلب است و در واقع، اَمن در مقابل
بیم و
اضطراب است.
ابن اثیر می‌گوید: مؤمن، در نام‌های خدای متعال، به معنای کسی است که به وعده‌ای که به بندگانش داده، عمل می‌کند. در این صورت، مؤمن از
ایمان به معنای
تصدیق و پذیرفتن، مشتق شده است یا معنای مؤمن در مورد خدا این است که خدا در
روز قیامت، به بندگانش از عذاب خود ایمنی می‌بخشد. در این صورت، مؤمن از امان و ایمنی گرفته شده است و اَمن، در مقابل ترس و اضطراب است.
برگرفته‌های ریشه «امن»، چهار بار در قرآن کریم به خدا نسبت داده شده است و صفت «مؤمن»، یک بار به معنای، «ایمنی‌بخش» در این سخن خدای متعال: «اوست خدایی که جز او خدایی نیست؛ فرمان‌روای بسیار پاک، و آشتی‌جو و ایمنی بخش»، بکار رفته است.
در بحث لغوی دیدیم که «مؤمن»، می‌تواند به معنای «تصدیق‌کننده» و همچنین «امان‌دهنده» باشد. در آیات و احادیث، همین معنای دوم قصد شده است. در حدیثی آمده: «
آفریننده (عزوجل)، از آن‌رو مؤمن نامیده می‌شود که به پیروی کنندگان از فرمان‌هایش، ایمنی از
عذاب می‌بخشد.»
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «مومن» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۲.
