• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مخالفت عرفان‌های کاذب با لعن ظالمان

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: لعن، نفرین، عرفان‌های کاذب، بیزاری، ظلم‌پذیری.

پرسش: در برخی جلسات عرفانی، این موضوع مطرح شده که لعن و نفرین‌هایی که در برخی دعاها وجود دارد، باعث به وجود آمدن انرژی منفی در انسان‌ها می‌شود و باید از آن اجتناب کرد. نظر شما در این باره چیست؟

پاسخ: اولا: یکی از نقاط منفی عرفان‌های کاذب که در بین مکاتب مختلف آن مشاهده می‌شود، ترویج روحیه ظلم‌پذیری و القاء تفکر سازش با ظالمان و طغیان‌گران، در بین پیروان خود است. ثانیا: خداوند به ما دستور داده که از دوستی با این‌گونه افراد خودداری کنیم، بلکه باید همچون خداوند و اولیای او، نسبت به این افراد غضب و کینه داشته و آنان را مورد لعن خود قرار دهیم. ثالثا: تبرّی جستن از دشمنان خدا یکی از وظایف و خصوصیت‌های پیامبران خدا بوده است.



یکی از نقاط منفی عرفان‌های کاذب که در بین مکاتب مختلف آن مشاهده می‌شود، ترویج روحیه ظلم‌پذیری و القاء تفکر سازش با ظالمان و طغیان‌گران، در بین پیروان خود است. آنها دین را منحصر در عباراتی چون عشق، شادی، مهرورزی و... می‌کنند و از پیروان خود می‌خواهند که در تعامل با همه مردم، حتی متجاوزان و ستم‌کاران، از در صلح و دوستی وارد شوند. حال اگر این آموزه‌ها در قالب اسلامی‌ آن عرضه ‌شود، نتیجه آن اسلامی‌خواهد بود که با ظلم‌ستیزی، استکبار ستیزی، حماسه و جهاد و مقاومت بیگانه است.
آنچه که از معارف اسلامی‌ به وسیله وحی به ما رسیده است، با این تفکر یک‌جانبه به شدت مخالف است. اسلام، تنها ایمان آوردن به خدا و دوستی با او و اولیائش را کافی نمی‌داند، بلکه کفر به طاغوت و دشمنی با دشمنان دین و خدا را همچون دو بال، در کنار هم قرار داده است؛ «فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ باللهِ فقد استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقی» به گونه‌ای که در صورت عدم وجود یکی از این دو عنصر، ایمان شخص ناقص بوده و او را به مقصد نخواهد رساند.


در بین انسان‌ها، افرادی هستند که به واسطه اعمال ناشایست، و دشمنی با خدا و دین او و پیامبرانش، مورد خشم و غضب و لعن خدا قرار گرفته‌اند. خداوند به ما دستور داده که از دوستی با این‌گونه افراد خودداری کنیم، بلکه باید همچون خداوند و اولیای او، نسبت به این افراد غضب و کینه داشته و آنان را مورد لعن خود قرار دهیم. و اگر کسی با این‌گونه افراد مشکلی نداشته و با آنان دوست باشد، جزو همین افراد محسوب می‌شود. در واقع این شخص با این کار، از تبعیت و پیروی از خدا و پیامبرانش سرباز زده و از مسیر حق، خارج شده است.


تبرّی جستن از دشمنان خدا یکی از وظایف و خصوصیت‌های پیامبران خدا بوده است؛ اگر چه آن شخص از نزدیکان انسان باشد؛ از این‌رو وقتی حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) متوجه شد که عمویش آزر، دشمن خدا است، از او تبرّی و بیزاری جست. تبرّی از دشمنان خدا و اولیای او، ‌ موجب قرب و نزدیکی به خدا و نزدیک شدن انسان به کمال خود می‌شود. «خدایا! من با لعن و نفرین کردن (دشمنان پیامبر و اهل بیت) و با برائت جستن از آنها در دنیا و آخرت، به تو نزدیک می‌شوم»
[۵] ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص۳۱۳، محقق: عبدالحسین امینی، نجف اشرف، دار المرتضویه، جاپ اول، ۱۳۵۶ش.



باید بدانیم که لعن به معنای بیزاری از اعمال زشت یک فرد و دعا برای دور شدن او از رحمت خدا است. خداوند در قرآن کریم و پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در سخنان خود برخی از گروه‌ها را جهت کارهای زشت و ناپسند لعن کرده‌اند. خداوند متعال در قرآن کریم در موارد متعددی عده‌ای را لعن و نفرین کرده است؛ افرادی همچون ابلیس، کافران، منافقین، ظالمین و آزار دهندگان پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و.... این دلیلی بر اصل مشروعیت لعن می‌باشد. لعن بر ملعونین که به تاسی از فعل الهی، نبوی و ائمه (علیه‌السّلام) است ناشی از زشتی‌ها و پلیدی‌هایی است که از آنها سر زده است. آنان آن قدر در گناه و معصیت فرو رفته‌اند که خود را مستحق عذاب همیشگی خداوند کرده‌اند.
حتی کسانی؛ مانند عیسی بن مریم(علیه‌السّلام) که معروف به پیامبر صلح و مهربانی هستند، فرشتگان و مردم صالح نیز گنه‌کارانی را لعن کرده‌اند.
بنابر این، اگر در زیارت عاشورا، سخن از لعن قاتلین و دشمنان اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به میان آمده است، در واقع این کار پیروی از دستور خدا و پیروی از سیره پیامبران و امامان خواهد بود.


اگر کسی به دین اسلام و کتاب مقدس قرآن، اعتقاد واقعی داشته باشد، باید از این نوع تفکری که در عرفان‌های کاذب ترویج می‌شود، احتراز کند و این‌گونه تفکرات را بر معارف ناب اسلامی‌ترجیح ندهد.


۱. بقره/سوره۲، آیه۲۵۶.    
۲. مائده/سوره۵، آیه۶۰.    
۳. مائده/سوره۵، آیه۵۱.    
۴. توبه/سوره۹، آیه۱۱۴.    
۵. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص۳۱۳، محقق: عبدالحسین امینی، نجف اشرف، دار المرتضویه، جاپ اول، ۱۳۵۶ش.
۶. مائده/سوره۵، آیه۷۸.    
۷. بقره/سوره۲، آیه۱۶۱.    



پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «مخالفت عرفان‌های کاذب با لعن ظالمان»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۸.    



جعبه ابزار