عیسى
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: حضرت عیسی (علیه‌السلام)،
حضرت مریم (سلام‌الله‌علیها)، بیت‌المقدس، اسخریوطی.
پرسش: مختصری از داستان حضرت عیسی بن مریم (علیه‌السلام) و مادر بزرگوارشان ارائه کنید.
پاسخ: حضرت عیسی (علیه‌السلام) از بزرگ‌ترین
پیامبران الهی است. خداوند او را از مادرش مریم (سلام‌الله‌علیها)، بدون آن‌که شوهری داشته باشد، به دنیا آورد؛ چون این اتفاق برای مردم عجیب بود و برایشان قابل تصور نبود که کسی بدون پدر متولد شود، به مریم
تهمت زدند.
خداوند حضرت عیسی را در همان روزهای اول تولد به سخن گفتن واداشت تا مادر خود را از هر
خطا تبرئه کند. او خود را پیامبر
خدا معرفی کرد. سال‌ها گذشت تا این‌که خداوند حضرت عیسی (علیه‌السلام) را برای پیامبری و
هدایت بنی‌اسرائیل به سوی آنان فرستاد. خداوند به او
تورات و
انجیل را یاد داد و معجزه‌های مختلفی (همچون زنده کردن
مردگان) را به او عطا کرد تا با آنها، پیامبری خود را به مردم اثبات کند. با این حال عده کمی به او
ایمان آوردند. در صدر این افراد،
حواریون بودند که همواره در کنار او بودند و از
دانش او استفاده می‌کردند. در پایان، دشمنان
مسیح تصمیم گرفتند تا او را بکشند. با
خیانت یکی از حواریین، محل حضرت عیسی شناسایی شد. دشمنان وارد محل شده و کسی را که شبیه به حضرت عیسی بود، دستگیر کرده و به
صلیب کشیدند. بدین‌گونه خداوند حضرت عیسی را نجات داد و سپس او را به نزد خود بالا برد.
حضرت عیسی (علیه‌السلام) یکی از بزرگ‌ترین
پیامبران الهی است. نام این بزرگوار در ردیف چهار پیامبر
اولواالعزم دیگر قرار دارد.
او خلقتی شبیه به
آفرینش حضرت آدم دارد؛ به این معنا که خداوند او را بدون این‌که پدری داشته باشد، از مادرش،
مریم عذراء (سلام‌الله‌علیها) که دختری پاک‌دامن بود، به
دنیا آورد: «مَثَل عیسی در نزد خدا، همچون
آدم است که او را از
خاک آفرید، و سپس به او فرمود: "موجود باش! " او هم فوراً موجود شد»).
پدربزرگ حضرت عیسی،
عمران نام داشت. همسر او هنگامی که باردار شد، به تصور این‌که فرزندی که در شکم دارد، پسر خواهد بود،
نذر کرد که او را به خدمت
بیت‌المقدس بگمارد. وقتی نوزاد متولد شد، دید که دختر است؛ لذا نامش را مریم گذاشت و با این حال پس از این‌که مقداری بزرگ شد، او را به خدمت بیت‌المقدس فرستاد.
حضرت زکریا سرپرستی او را بر عهده گرفت. طی این مدت، مریم به چنان مقام والایی دست یافت که
خداوند از
آسمان برایش روزی می‌فرستاد.
البته افراد دیگری غیر از حضرت زکریا (علیه‌السلام) هم داوطلب نگهداری از
حضرت مریم بودند و می‌خواستند این افتخار را نصیب خود کنند؛ ازاین‌رو برای انتخاب شدن شخص نگهداری‌کننده، از طریق
قرعه‌کشی و با استفاده از قلم‌هایشان، قرعه به نام حضرت زکریا زده شد.
تا این‌که روزی حضرت مریم، از مردم کناره گرفت و به قسمت شرقی بیت‌المقدس رفت و خود را از دید مردم مخفی داشت. خداوند فرشته‌ای را به شکل انسانی به سراغ او فرستاد تا مژده حضرت عیسی را به او بدهد. بدین ترتیب، بدون این‌که حضرت مریم با مردی تماس داشته باشد، باردار شد.
در برخی
روایات آمده، حضرت مریم از طریق خوردن دو دانه خرمایی که
حضرت جبرئیل (علیه‌السلام) برایش آورده بود، باردار شد.
مدت زمانی که حضرت مریم فرزندش را حمل می‌کرد، متفاوت ذکر شده؛ برخی روایات آن را شش ماه دانسته‌اند
و برخی دیگر آن را نُه ساعت به ازای نُه ماه گفته‌اند.
وقتی زمان تولد حضرت عیسی فرا رسید، درد
زایمان، حضرت مریم را به پای نخل خشکیده‌ای کشاند. حضرت مریم از این‌که به‌زودی آماج تهمت‌های مردم قرار خواهد گرفت، بسیار نگران بود؛ به اندازه‌ای که آرزوی
مرگ کرد؛ اما حضرت عیسی که تازه متولد شده بود، به امر خدا به سخن آمد و مادرش را دل‌داری داد. او گفت: «نگران نباش که خدا برایت چشمه گوارایی در زیر پایت جوشانده است. تنه این نخل را به سمت خود تکان بده تا برایت
رطب تازه بریزد. از این نعمت‌ها تناول کن و خوشحال باش. هر کس تو را دید، به او بگو که من امروز
روزه سکوت گرفته‌ام و با کسی حرف نخواهم زد».
حضرت مریم با قلبی مطمئن، در حالی که فرزندش را در
آغوش گرفته بود، به سمت قوم و قبیله‌اش برگشت.
مردم ظاهربین، با دیدن این صحنه، نسبت به مریم بدگمان شده و به او گفتند: «تو کار خیلی بدی انجام دادی. ای خواهر هارون! پدر و مادرت افراد منحرفی نبودند. تو چرا به این
فساد مبتلا شدی؟!».
حضرت مریم با اشاره به آنان فهماند که روزه سکوت گرفته و باید سؤال خود را از نوزادی که در آغوش دارد بپرسند.
مردم با تعجب گفتند: «ما چه طور می‌توانیم با کودکی که تازه متولد شده، سخن بگوییم؟!».
این‌جا بود که مردم برای اولین بار،
معجزه عیسای تازه متولد‌شده را با
چشم و گوش خود دیدند و شنیدند. به
قدرت الهی، حضرت عیسی
زبان به سخن گشود و با مردم صحبت کرد و گفت: من بنده خدا هستم. او مرا به پیامبری برگزیده و به من کتاب آسمانی عطا کرده است. او مرا مخلوقی مبارک و پُر
خیر و
برکت قرار داده و مرا به خواندن
نماز تا زمانی که زنده هستم، سفارش کرده است. او دستور داده تا با مادرم مهربان باشم و مرا سرکش و بدبخت قرار نداده. درود بر من، آن روزی که متولد شدم و آن روزی که خواهم مرد و آن روزی که مبعوث خواهم شد.
حضرت عیسی با این سخنان، آن
تهمت بزرگ را از مادر خود دور کرد و پیامبری خود را برای مردم ثابت ساخت.
تنها
رسالت حضرت عیسی (علیه‌السلام) در ساعات اولیه پس از ولادت، اثبات بی‌گناهی حضرت مریم و مقام پیامبری خود بود؛ اما هنوز مسئولیت
هدایت و
تبلیغ دین الهی، بر عهده او قرار داده نشده بود. در عین حال خطراتی از جانب گروهی از یهودیان، جان حضرت عیسی را تهدید می‌کرد.
خداوند آن دو را به مکانی امن و مناسب راه‌نمایی کرد؛ سرزمین مرتفعی که دارای
امنیت و
آب جاری بود
تا حضرت عیسی مراحل رشد و نمو خود را طی کند و آماده
تبلیغ رسالت آسمانی خود شود. در برخی روایات آمده که آن مکان، منطقه «
نجف» بود.
حضرت عیسی در دامان پاک حضرت مریم پرورش یافت تا این‌که به سن هفت یا هشت‌سالگی رسید. در این هنگام مأموریت یافت تا
بنی‌اسرائیل را
هدایت کند و آنان را از
گمراهی نجات دهد.
خداوند به حضرت عیسی کتاب تورات را
تعلیم داد و
انجیل را به او آموخت و
حکمت و علوم مخصوص خود را به او عطا کرد.
خداوند همان‌گونه که به
پیامبران دیگر، معجزاتی عطا کرده بود، به حضرت عیسی نیز معجزات بزرگی عطا کرد تا پیامبری او را به مردم اثبات کند.
یکی از معجزات او این بود که با گِل، پرنده می‌ساخت. سپس در آن می‌دمید و آن مجسمه، به
اذن الهی تبدیل به پرنده‌ای زنده می‌شد. خداوند به او این اجازه را داده بود تا نابینایان و کسانی که دچار بَرص هستند،
شفا دهد. یکی از شگفت‌انگیزترین معجزه حضرت عیسی، زنده کردن مردگان بود. او به امر الهی، افراد متعددی را زنده کرد. او حتی از غذاهایی که مردم در خانه خود می‌خوردند یا ذخیره می‌کردند به آنها اطلاع می‌داد.
«مائده آسمانی» معجزه دیگری از حضرت عیسی بود که با درخواست
حواریون (شاگردان خاص
عیسی مسیح) انجام شد. این سفره غذا از
آسمان نازل شد و با این‌که فقط نُه قرص نان و نُه ماهی کوچک در آن بود،
چهار هزار و هفتصد نفر را سیر کرد.
با وجود این همه معجزات، عده کمی از مردم به
حضرت عیسی ایمان آوردند که در صدر آنها حواریون بودند. تعداد حواریون دوازده نفر بود و عالم‌ترین آنها «الوقا» نام داشت؛
اما کسانی که از بنی‌اسرائیل راه کفر را در پیش گرفتند، مورد لعن حضرت عیسی قرار گرفته
و بنا بر نقلی شده و تبدیل به
میمون شدند.
برخی
یهودیان که دشمنی
حضرت مسیح را در دل داشتند، کمر به کشتن او بستند. با خیانت یکی از حواریون به نام یهودای اسخریوطی که قلباً به او
ایمان نیاورده بود و منافق محسوب می‌شد، محل اختفای حضرت عیسی افشا شد و دشمنان به آن‌جا رفته و شخصی را که در ظاهر شبیه به حضرت عیسی بود، دستگیر کردند.
مسیحیان و دیگر افراد چنین
اعتقاد دارند که دشمنان حضرت مسیح، او را در
روز جمعه به
صلیب کشیده و او را کشتند؛ اما پس از گذشت سه
روز از مرگ حضرت عیسی، روز یکشنبه، او دوباره زنده شده و به آسمان رفته است.
اما کتاب آسمانی قرآن، کشته شدن و به صلیب کشیده شدن حضرت مسیح را رد می‌کند و می‌فرماید: «آنها
مسیح را نکشتند و به صلیب نکشاندند؛ بلکه شخص دیگری را اشتباهاً به جای او به صلیب کشاندند و خودشان هم
یقین به این موضوع نداشتند؛ بلکه خداوند او را به سوی خود بالا برد».
آری، خداوند او را از
شر دشمنانش حفظ کرده و به
آسمان برد تا این‌که در زمان
ظهور حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) به
زمین برگرداند و او پشت سر آن حضرت
نماز بخواند.
پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «عیسی (علیه‌السلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۵/۱۹.
