• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ظهور حضرت قائم

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: ظهور حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، صیحه آسمانی، جبرئیل، حضرت قائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف.
پرسش: هنگام ظهور امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ حضرت جبرئیل ـ علیه‌السلام ـ مردم جهان را به کدام‌یک از نام‌های آن‌ حضرت ندا می‌دهد؟
پاسخ: درباره این‌که جبرئیل ـ علیه‌السلام ـ هنگام ندای آسمانی امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ را با چه نامی معرفی می‌کند؛ از روایات دو مطلب استفاده می‌شود: ۱. تصریح به نامی نشده و فقط با عبارات «بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیه» و «اسْمُ نَبِیٍّ وَ اسْمُ أَبِیهِ اسْمُ وَصِی» بیان شده است؛ ‌ولی این‌که نام کدام‌یک از پیامبران و یا کدام‌یک از امامان ـ علیهم‌السلام ـ است، مشخص نشده است؛ ۲. با نام «احمد بن عبدالله» ندا داده می‌شود؛ یعنی همان نام مبارک پیامبر گرامی اسلام ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ و همان‌طور که گفته شد این دست از روایات که ظاهراً منشأ بسیاری از آنها به یک روایت برمی‌گردد، بیشتر در منابع اهل سنت آمده است.



یکی از مهم‌ترین علامت‌های ظهور امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف که در شمار نشانه‌های حتمی ذکر شده
[۱] شیخ حر عاملی، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ۵، ص ۶۴، اعلمی، بیروت، چاپ اول، ۱۴۲۵ق.
و نزدیک‌ترین آنها به ظهور به شمار می‌رود، صدا و ندایی است که از آسمان شنیده خواهد شد. کم‌تر روایتی یافت می‌شود که از علایم ظهور سخن گفته، ولی به این نشانه مهم اشاره نکرده باشد. فقط در کتاب «غیبت نعمانی» از ۶۸ روایت باب علائم ظهور، ۲۹ روایت، درباره این نشانه سخن می‌گوید و این غیر از روایت‌های دیگر باب‌ها و دیگر کتاب‌های مربوط به غیبت امام مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است. موضوع ندا و صیحه آسمانی، در منابع اهل سنت هم، شبیه احادیث شیعه آمده است.
[۸] مقدسی سلمی شافعی، یوسف بن یحیی، عقد الدرر فی أخبار المنتظر و هو المهدی (ع)، محقق و مصحح: بورینی، شیخ مهیب بن صالح، ص ۱۰۱، ۱۲۲، ۱۳۵، ۱۵۱، ۱۷۰، ۱۷۱، ۲۰۶، ۲۰۷، ۲۲۹، ۳۴۳، مکتبة المنار، الزرقاء، أردن، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
[۹] متقی هندی، علاء الدین علی، کنز العمال، ج ۱۴، ص ۵۸۸، مؤسسة الرسالة، بیروت، ۱۴۰۹ق.
[۱۰] ذهبی، شمس الدین محمد بن أحمد، سیر اعلام النبلاء، ج ۱۱، ص ۴۴۸، مؤسسة الرسالة، بیروت، ۱۴۱۳ق.



در برخی روایات، درباره این ندای آسمانی به آیه «إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّماءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعینَ»؛ «اگر ما اراده کنیم، از آسمان بر آنان آیه‌ای نازل می‌کنیم که گردن‌هایشان در برابر آن خاضع گردد.» استدلال شده و ندای آسمانی، مصداقی برای این آیه شمرده شده است.
از این علامت بیشتر به «نداء» و گاه «صوت» و گاه «صیحه» تعبیر شده است.


بر طبق روایات، هنگام ظهور، ندایی آسمانی از سوی جبرئیل و ندایی دیگر از سوی شیطان (ابلیس) مردم را دعوت می‌کند که ندای جبرئیل به منظور معرفی امام مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف به مردم جهان است. در این‌جا به برخی از آن روایات اشاره می‌شود:

۳.۱ - روایتی از امام باقر

امام باقر علیه‌السلام فرمود:
«... نداکننده‌ای از آسمان به نام حضرت قائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ندا سر می‌دهد و هر که در مشرق و مغرب است می‌شنود، هیچ خفته‌ای نمی‌ماند، مگر این‌که بیدار می‌شود، و هیچ ایستاده‌ای نمی‌ماند، مگر این‌که می‌نشیند، و هیچ نشسته‌ای نمی‌ماند، مگر این‌که از وحشت آن صدا بر دو پای خویش برمی‌خیزد؛ پس خداوند هر که را بدان آوا عبرت پذیرد و پاسخ گوید مورد رحمت قرار دهد که آن صدای نخستین آوای جبرئیل روح الأمین ـ علیه‌السلام ـ است. پس در آن تردید نکنید، بشنوید و اطاعت کنید، و در پایان روز آواز ابلیس ملعون است که ندا درمی‌دهد: بدانید که فلانی مظلومانه کشته شد، برای این‌که مردم را دچار شک و گرفتاری سازد. پس بسی افراد شک‌کننده سرگردان در آن روز پدید آیند که در آتش سرازیر خواهند شد، پس اگر در ماه رمضان آوایی شنیدید در آن تردید نکنید که صدای جبرئیل است، و نشانه آن این است که او به نام قائم و اسم پدرش ندا سر می‌دهد...».
[۱۶] اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق و مصحح: رسولی محلاتی، هاشم، ج ۲، ص ۵۲۳، نشر بنی هاشمی، تبریز، چاپ اول، ۱۳۸۱ق.


۳.۲ - روایتی دیگر

«از علامات ظهور او خروج سفیانی است از شام و خروج یمانی و صیحه و آوازی از آسمان در ماه رمضان و منادی ندا کند به اسم او و اسم پدر او».

۳.۳ - روایتی از داود بن کثیر رقی

«مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِکٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْمَدِینِی قَالَ حَدَّثَنَا عَلِی بْنُ أَسْبَاطٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ الرَّقِّی قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ـ علیه‌السلام ـ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَدْ طَالَ هَذَا الْأَمْرُ عَلَینَا حَتَّی ضَاقَتْ قُلُوبُنَا وَ مِتْنَا کَمَداً فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ آیسَ مَا یکُونُ مِنْهُ وَ أَشَدَّهُ غَمّاً ینَادِی مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ وَ اسْمِ أَبِیهِ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا اسْمُهُ فَقَالَ اسْمُهُ اسْمُ نَبِی وَ اسْمُ أَبِیهِ اسْمُ وَصِی».

داود بن کثیر رقی می‌گوید: به امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: من به فدایت این امر (حکومت حق و الهی) آن‌قدر به درازا کشید که دل‌ها تنگ شد و از اندوه جانمان به لب رسید. آن‌ حضرت فرمود: «این کار در آخرین مرحله ناامیدی و سخت‌ترین مرتبه غم و اندوه انجام خواهد گرفت آوازدهنده‌ای از آسمان به نام امام قائم و نام پدرش آواز خواهد داد»، پرسیدم: فدایت شوم نامش چیست؟ امام علیه‌السلام فرمود: «نام او، نام یک پیامبر و نام پدرش، نام جانشینی است‌».

۳.۴ - روایتی از پیامبر

در منابع اهل سنت از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل شده است: «هنگامی که ندادهنده‌ای از آسمان ندا می‌دهد: ای مردم! همانا خدای ـ عزوجل ـ از شما، ستم ستم‌کاران و نفاق منافقان و پیروانشان را قطع و برداشته است، و بهترین شخص امت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله را بر شما ولایت داده است، به او در مکه ملحق شوید، او مهدی و نام او احمد بن عبدالله است».
[۱۹] دانی، عثمان بن سعید، السنن الواردة فی الفتن و غوائلها و الساعة و أشراطها، ج ۵، ص ۱۰۸۹، دارالعاصمة، الریاض، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ عقد الدرر فی أخبار المنتظر و هو المهدی(ع)، ص ۱۰۱.

البته سید بن طاووس نیز این روایت را در کتاب «التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن‌»
[۲۰] ابن طاووس، علی بن موسی، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن المعروف بالملاحم و الفتن، ص ۲۸۱، مؤسسة صاحب الأمر (عج)، قم، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.
آورده است.


درباره این‌که جبرئیل ـ علیه‌السلام ـ هنگام ندای آسمانی با چه نامی امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را معرفی می‌کند، از روایات دو مطلب استفاده می‌شود:

۴.۱ - اول

تصریح به نامی نشده و فقط با عبارات «بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیه» و «اسْمُ نَبِیٍّ وَ اسْمُ أَبِیهِ اسْمُ وَصِی» بیان شده است؛ ‌ولی این‌که نام کدام‌یک از پیامبران و یا کدام‌یک از امامان ـ علیهم‌السلام ـ است، مشخص نشده است.

۴.۲ - دوم

با نام «احمد بن عبد الله» ندا داده می‌شود؛ یعنی همان نام مبارک پیامبر گرامی اسلام ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ و همان‌طور که گفته شد این دست از روایات که ظاهراً منشأ بسیاری از آنها به یک روایت برمی‌گردد، بیشتر در منابع اهل سنت آمده است.


۱. شیخ حر عاملی، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ۵، ص ۶۴، اعلمی، بیروت، چاپ اول، ۱۴۲۵ق.
۲. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۳۷۱، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.    
۳. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی اکبر، نشر صدوق، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق:روایت‌های شماره ۹ ۱۱، ۱۳ ۱۷، ۱۹ ۲۳ از باب ۱۴، «ما جاء فی العلامات التی تکون قبل قیام القائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و یدل علی أن ظهوره یکون بعدها کما قالت الأئمة (ع)»، ص ۲۵۲ ۲۶۳.    
۴. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی اکبر، نشر صدوق، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق:روایت‌های شماره ۳۱ ۳۵ از باب ۱۴، «ما جاء فی العلامات التی تکون قبل قیام القائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و یدل علی أن ظهوره یکون بعدها کما قالت الأئمة (ع)»، ص ۲۶۵ ۲۶۷.    
۵. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی اکبر، نشر صدوق، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق:روایت‌های شماره ۵۴ از باب ۱۴، «ما جاء فی العلامات التی تکون قبل قیام القائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و یدل علی أن ظهوره یکون بعدها کما قالت الأئمة (ع)»، ص ۲۷۴.    
۶. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی اکبر، نشر صدوق، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق:روایت‌های شماره ۶۳ ۶۷ از باب ۱۴، «ما جاء فی العلامات التی تکون قبل قیام القائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف و یدل علی أن ظهوره یکون بعدها کما قالت الأئمة (ع)»، ص ۲۷۸ ۲۷۹.    
۷. مروزی، نعیم بن حماد، کتاب الفتن، ص ۲۰۹ و ۲۳۶، دارالفکر، بیروت، ۱۴۱۴ق.    
۸. مقدسی سلمی شافعی، یوسف بن یحیی، عقد الدرر فی أخبار المنتظر و هو المهدی (ع)، محقق و مصحح: بورینی، شیخ مهیب بن صالح، ص ۱۰۱، ۱۲۲، ۱۳۵، ۱۵۱، ۱۷۰، ۱۷۱، ۲۰۶، ۲۰۷، ۲۲۹، ۳۴۳، مکتبة المنار، الزرقاء، أردن، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
۹. متقی هندی، علاء الدین علی، کنز العمال، ج ۱۴، ص ۵۸۸، مؤسسة الرسالة، بیروت، ۱۴۰۹ق.
۱۰. ذهبی، شمس الدین محمد بن أحمد، سیر اعلام النبلاء، ج ۱۱، ص ۴۴۸، مؤسسة الرسالة، بیروت، ۱۴۱۳ق.
۱۱. شعراء (۲۶)، آیه ۴.    
۱۲. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح:موسوی جزائری، سید طیب،‌ ج ۲، ص ۱۱۸، دارالکتاب، قم، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق    
۱۳. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح:غفاری، علی‌اکبر، آخوندی، محمد، ج ۸، ص ۳۱۰، دارالکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.    
۱۴. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، محقق و مصحح:غفاری، علی اکبر، ج ۱، ص ۳۷۲، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق.    
۱۵. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی‌اکبر، نشر صدوق، ص ۲۵۴، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق.    
۱۶. اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق و مصحح: رسولی محلاتی، هاشم، ج ۲، ص ۵۲۳، نشر بنی هاشمی، تبریز، چاپ اول، ۱۳۸۱ق.
۱۷. اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق و مصحح:رسولی محلاتی، هاشم، ج ۲، ص ۳۳۰.    
۱۸. ابن أبی‌زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق و مصحح:غفاری، علی‌اکبر، نشر صدوق، ص ۱۸۱، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق.    
۱۹. دانی، عثمان بن سعید، السنن الواردة فی الفتن و غوائلها و الساعة و أشراطها، ج ۵، ص ۱۰۸۹، دارالعاصمة، الریاض، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ عقد الدرر فی أخبار المنتظر و هو المهدی(ع)، ص ۱۰۱.
۲۰. ابن طاووس، علی بن موسی، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن المعروف بالملاحم و الفتن، ص ۲۸۱، مؤسسة صاحب الأمر (عج)، قم، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.



پایگاه اسلام کوئست.    






جعبه ابزار