صفت حق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: حق، قرآن، حدیث.
پرسش: صفت حق
خداوند را با توجه به لغت و
قرآن و
حدیث توضیح دهید؟
واژه «حق»، در اصل دلالت بر استواری و درستی چیزی دارد و نقیض باطل است. «و هو حقّ الشی‌ء»، هنگامی به‌کار می‌رود که چیزی بایسته و ثابت گردد.
ابن اثیر می‌گوید: «در نام‌های خداوند والا، «الحقّ» همان موجود حقیقی است که وجود و خدایی او محقّق و ثابت است».
نام «حق»، یازده بار در قرآن کریم به ذات خدایی نسبت داده شده است مانند: «پروردگارتان حق» و «فرمان روای حق» و «این که خداوند، همان حقّ آشکار است».
همچنین حق، در جاهای بسیار به کردارها و گفتارهای خدای متعال نسبت داده شده است، مانند آیه «آسمان‌ها و زمین را به حق آفرید» و آیه «... که وعده خدا حق است» و آیه «و خداوند حق را می‌گوید».
حق، در احادیث نیز به ذات خدای سبحان و گفتارها و کردارهای او اطلاق شده است.
امام باقر (علیه‌السلام) در دعا عرضه داشت: «خداوندا! تو حقّی و سخنِ تو حق است و وعده تو حق است و تو فرمان روای حق هستی».
ظاهرا اطلاق حق بر ذات خدای سبحان، از باب «زیدٌ عدلٌ» است و دلالت بر
مبالغه در حق بودنِ خدای متعال دارد.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «صفت حق» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۱.
