پرسش: چرا خداوند متعال سی روز، روزه بر امت حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) واجب نمود و بر امم گذشته بیش از سی روز را فرض و لازم نموده بود؟
پاسخ: روزه یک موهبت بزرگ الهی است. خداوند بر بندگان خویش منت نهاد و روزه را به عنوان یک فریضه بر آن واجب نمود. روزه عامل بازدارنده از گناه و سرکوب‌کننده نفس عصیانگر است. روزه در اصلاح نفس و تربیت آن و کنترل هواهای نفسانی و غرایز حیوانی نقشی اساسی و تعیین‌کننده دارد.
چند نفر یهودی محضر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) مشرف شده و داناترین آن‌ها مسائلی چند از حضرتش پرسید. در بین سؤالات عرضه داشت: برای چه خداوند عزوجل سی روز، روزه بر امتت واجب کرده و بر امم سابق بیش‌تر از سی روز فرض و لازم قرار داده بود؟
نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرمودند: وقتی جناب آدم (علیه‌السلام) از شجره منهیّه تناول نمود، آن‌چه خورده بود، مدت سی روز در شکمش باقی ماند؛ پس حق تعالی بر ذریه او واجب کرد که تا سی روز گرسنه و تشنه باشند و آن‌چه را که در بین این سی روز می‌خورند و در خوردن مجاز هستند، تفضلی است از ناحیه حق تعالی بر ایشان و همین حکم بر جناب آدم نیز ثابت بود. باری حق (عزوجل) حکم مزبور را بر امت من واجب گردانید؛ سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمودند:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ × أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ»؛ «ای اهل ایمان! بر شما نیز روزه داشتن فرض گردید؛ همان‌طوری که بر امم گذشته فرض شده و این تکلیف به خاطر آن است که شما پرهیزکار شوید، روزهایی به شماره معین روزه دارید».
یهودی عرضه داشت: ای محمد! راست گفتی؛ بفرمایید: کسی که این سی روز را روزه دارد، چیست؟ نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرمودند: مؤمنی نیست که ماه رمضان را به امید اجر و پاداش روزه بگیرد، مگر آن‌که خداوند هفت خصلت بر ایشان مقرر می‌فرماید:
