حافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خداوند،
صفات خداوند، قرآن، حدیث.
پرسش: حافی و حفی، به عنوان صفات خداوند، در لغت،
قرآن و
حدیث به چه معنا هستند؟
صفت «حافی (عنایت گر)» در لغت،
اسم فاعل و «حفیّ»، فعیل به معنای
فاعل از مادّه «حفی» است که در اصل سه معنا دارد: باز‌داشتن، نیک پرسیدن و بررسیدن، و «حفاء»، یعنی پا برهنگی، در برابر کفش داشتن. از اصل دوم، این گفتار است که: «حفیتُ الیه فی الوصیة»، یعنی در سفارش به او، تأکید کردم و «تحفّیتُ به»، یعنی در گرامی‌داشت او
مبالغه کردم. «حفی»، یعنی کسی که در پرسش، موشکافی کند. «حفیتَ بفلان و تحفّیت»، یعنی به او عنایت کردی و «حفیّ»، یعنی دانا به چیزی. «حَفِیَ فلانٌ بفلانٍ»، یعنی کسی به دیگری نیکی کرد و لطف ورزید. «حفیّ»، یعنی لطف کننده. «فلانٌ حَفِیٌّ بفلان»، یعنی به حاجت وی می‌پردازد و در حقّ وی نیکی می‌کند. «تحفّی»، یعنی گفتار و دیدار نیکو.
نام «حفیّ»، یک بار در قرآن کریم برای خداوند سبحان به‌کار رفته است: «اِنَّهُ کَانَ بِی حَفِیًّا؛
او به من عنایت‌گر است». حفی و حافی در این
آیه و در احادیث، به‌معنای مبالغه‌کننده در نیکی و پرسش و مراقبت و عنایت به احوال بندگان است و برگرفته از اصل معنایی دوم مادّه «حفی» است.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله « حافی و حفی» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۲.
