جهانی بودن نشانه‌های ظهور
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: نشانه‌های ظهور، فراگیر بودن علایم ظهور.
پرسش: آیا علائمی که در
احادیث برای ظهور ذکر شده (مثل
ظلم و ستم در جهان، روی کار آمدن
زنان در حکومت، حلال شدن
حرام و حرام شدن
حلال و...) باید در تمام یا اکثر
دنیا ظاهر شود یا اینکه اگر تنها در یک یا چند نقطه از دنیا هم باشد، نشانه‌ای از نشانه‌های ظهور است؟
پاسخ: براساس روایتی از
امام علی (علیه‌السلام)، وقت ظهور، زمانی است که همه عالم پر از ظلم و ستم باشد، نه یک منطقه‌ای، و در چنین زمانی انسان‌های صالح هم یافت می‌شوند و وجود انسان‌های
مؤمن و صالح منافاتی با پر شدن جهان از ظلم و ستم ندارد. چه آن‌که مراد از پر شدن عالم از ظلم، حاکمیت و سیطره ظلم است.
البته مصادیق ظلم و ستم ممکن است، حرام شدن حلال‌ها و حلال شدن حرام‌ها باشد. ممکن است
قتل و خونریزی باشد، ممکن است
فحشا و فراگیر شدن آن‌ها باشد و لازم هم نیست که همه این مصادیق در همه جا باشد.
بر این اساس، آن دسته از علائمی که از روایات فراگیری و عمومی بودن آن‌ها فهمیده می‌شود، در صورتی نشانه ظهورند که در ابعاد جهانی باشند.
علائم و نشانه‌هایی که در احادیث برای ظهور ذکر شده است، دو دسته هستند: برخی موضوعات، مخصوص منطقه‌ای خاص است، مثل
خروج سفیانی که از یک نقطه خاص کار خود را شروع می‌کنند و برخی موضوعات عام و فراگیر هستند؛ مانند اشاعه فحشا، ظلم و ستم، حرام شدن حلال و....
بعضی از مواردی که در پرسش آمده، از علائمی است که باید فراگیر و جهانی باشند، نه منطقه‌ای؛ مثلاً درباره ظلم و ستم در جهان آنچه که در
روایات در این مورد وارد شده، عنوان «ملا» و «پر شدن» است.
امیرمؤمنان
علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «
یَمْلَاَ الْاَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً»
آن حضرت دنیا را از عدل و داد پر می‌کند؛ هم چنان که از ظلم و ستم پر شده بود.
یعنی بعد از پر شدن دنیا از ظلم و ستم، حضرت قیام می‌نماید؛ لذا حضرت امام علی (علیه‌السلام) یکی از نشانه‌های ظهور را با عنوان «
مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً» ذکر کرده‌اند و «ملئت» از ریشه «ملا» است.
«ملا» در لغت یعنی جماعت زیادی از مردم که هیبت آن‌ها و هیئت آن‌ها، چشم و
قلب را پر می‌کنند،
وقتی
انسان چشم می‌اندازد، به هر جا می‌نگرد، جماعت و انسان‌ها را می‌بیند و آن‌قدر زیاد هستند که قلب از هیبت آن‌ها پر می‌شود؛ گویا اینکه نمی‌تواند به چیز دیگری فکر نماید.
«
مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً» یعنی جهان هستی پر از ظلم و جور گشته؛ به گونه‌ای که انسان هر جا پای می‌گذارد، آثار ظلم و ستم را می‌بیند؛ لذا وجود ظلم و ستم در یک شهر و یک کشور و حتی یک قاره، نشانه و علایم ظهور نیست، بلکه فراگیر شدن دنیا از ظلم و ستم، نشانه ظهور است که حضرت عالم هستی را پر از
عدل و داد می‌نماید: «
یَمْلَاَ الْاَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً».
این نکته نباید فراموش شود که در
حدیث آمده که «زمین» پر از ستم می‌شود، این جمله معنایش این نیست که همه ظالم باشند، بلکه انسان‌های مؤمن و وارسته هم وجود دارند.
چون در مقابل ظالم، مظلوم است، وقتی که عالم پر از ظلم باشد، یعنی عده‌ای ظلم می‌کنند و عده دیگری مظلوم هستند و مظلومین چند دسته‌اند، عده‌ای در دین حق هستند و خواهان
عدالت، و برای اعتلای اسلام و حقیقت تلاش و
جهاد می‌نمایند و به همین دلیل هم مورد ظلم واقع می‌شوند و عده‌ای هم
مستضعف فکری هستند که دین حق را هم نشناخته‌اند و از سوی دیگر، مورد استعمار واقع شده‌اند و به آن‌ها ظلم می‌شود.
بنابراین در چنین شرایطی که ظالمان، قدرت یافته‌اند و ظلم می‌کنند، انسان‌های مؤمن و صالحی هستند که خواهان برپایی عدل و داد می‌باشند و
ایمان و
اخلاص خود را حفظ می‌نمایند، وجود چنین انسان‌هایی یکی از زمینه‌های ظهور است که بعد از ظهور حضرت، این‌گونه افراد، با ولی عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)
بیعت می‌نمایند و به کمک ایشان می‌شتابند.
دلیل بر این مطالب احادیثی است که بیان می‌نماید وجود انسان‌های مؤمن در
آخر‌الزمان زمینه‌ساز ظهور آن حضرت است.
پیامبر بزرگ اسلام می‌فرماید: «مردمی از مشرق خروج می‌کنند و برای
حضرت مهدی زمینه‌سازی می‌کنند».
یعنی آن زمانی که ظلم و ستم فراگیر و جهانی می‌شود، چنین انسان‌هایی با خروج خود، زمینه‌ساز قیام حضرت می‌گردند، چنین انسان‌هایی عمدتاً از مشرق هستند.
نتیجه اینکه، طبق
حدیث شریف امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) وقت ظهور، زمانی است که همه عالم پر از ظلم و ستم باشد، نه یک منطقه‌ای، و در چنین زمانی انسان‌های صالح هم یافت می‌شوند و وجود انسان‌های مؤمن و صالح منافاتی با پر شدن جهان از ظلم و ستم ندارد. چه آن‌که مراد از پر شدن عالم از ظلم، حاکمیت و سیطره ظلم است.
البته مصادیق ظلم و ستم ممکن است، حرام شدن حلال‌ها و حلال شدن حرام‌ها باشد.ممکن است قتل و خونریزی باشد، ممکن است فحشا و فراگیر شدن آن‌ها باشد و لازم هم نیست که همه این مصادیق در همه جا باشد.
بر این اساس آن دسته از علائمی که از روایات فراگیری و عمومی بودن آن‌ها فهمیده می‌شود، در صورتی نشانه ظهورند که در ابعاد جهانی باشند.
۱. قیام و انقلاب مهدی (علیه‌السلام)، شهید مطهری.
۲. نگین آفرینش، محمدمهدی حائری و همکاران.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «جهانی بودن نشانه‌های ظهور»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۰۹/۲۰.
