ثواب لعن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: لعن، نفرین، دشمن،
اهل بیت علیهم‌السلام، ثواب.
پرسش: آیا روایاتی از
ائمه ـ علیهم‌السلام ـ در خصوص
ثواب لعن دشمنان اهل بیت وجود دارد؟
پاسخ: روایات بسیاری درباره ثواب لعن و
نفرین بر دشمان اهل بیت ـ علیهم‌السلام ـ در متون روایی شیعه وجود دارد.
امام رضا ـ علیه‌السلام ـ به شبیب‌بن ریان فرمود: اگر می‌خواهی ثواب یاوران
شهید حسین را دریابی، در غرفه‌های ساخته
بهشت با
پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ ساکن شوی و ...، هر وقت به یاد حسین افتادی بر قاتلانش
لعنت فرست. نیز داودبن کثیر رقی می‌گوید: خدمت
امام صادق ـ علیه‌السلام ـ بودم،
آب خواست و چون نوشید، گریست و چشمش غرق
اش ک شد. سپس فرمود: ای داود! خدا
قاتل حسین ـ علیه‌السلام ـ را لعنت کند.
روایات بسیاری درباره ثواب لعن و نفرین بر دشمنان اهل بیت ـ علیهم‌السلام ـ در متون روایی
شیعه وجود دارد که در این فرصت دو نمونه را بیان می‌کنیم:
«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُبْنُ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ‌بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الرَّیَّانِ‌بْنِ شَبِیبٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی الرِّضَا ـ علیه‌السلام ـ فِی أَوَّلِ یَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ ـ فَقَالَ لِی یَا ابْنَ شَبِیبٍ أَصَائِمٌ أَنْتَ فَقُلْتُ لَا فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْیَوْمَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی دَعَا فِیهِ زَکَرِیَّا ـ علیه‌السلام ـ رَبَّهُ عَزَّوَجَلَّ فَقَالَ رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِکَةَ فَنَادَتْ زَکَرِیَّا وَ هُوَ قائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیی فَمَنْ صَامَ هَذَا الْیَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ کَمَا اسْتَجَابَ لِزَکَرِیَّا ـ علیه‌السلام ـ ثُمَّ قَالَ یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِی کَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِیَّةِ فِیمَا مَضَی یُحَرِّمُونَ فِیهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَةَ نَبِیِّهَا ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ لَقَدْ قَتَلُوا فِی هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّیَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِکَ أَبَداً یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ‌ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ‌بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ ـ علیه‌السلام ـ فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ ثَمَانِیَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهُونَ وَ لَقَدْ بَکَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَی الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ أَرْبَعَةُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَی أَنْ یَقُومَ الْقَائِمُ فَیَکُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْنِ یَا ابْنَ شَبِیبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ ـ علیه‌السلام ـ أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ جَدِّی ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ مَطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ بَکَیْتَ عَلَی الْحُسَیْنِ ـ علیه‌السلام ـ حَتَّی تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلَی خَدَّیْکَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کَانَ أَوْ کَبِیراً قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیراً یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَلْقَی اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَیْکَ فَزُرِ الْحُسَیْنَ ـ علیه‌السلام ـ یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَسْکُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِیَّةَ فِی الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِیِّ وَ آلِهِ ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَیْنِ یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَیْنِ ع فَقُلْ مَتَی مَا ذَکَرْتَهُ یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَی مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَیْکَ بِوَلَایَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّی حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ یَوْمَ الْقِیَامَة».
ریان‌بن شبیب می‌گوید: «روز اول
ماه محرم خدمت
امام رضا ـ علیه‌السلام ـ رسیدم، به من فرمود: ای پسر شبیب روزه‌ای؟ گفتم نه. فرمود: امروز، روزی است که
زکریا به درگاه پروردگارش
دعا کرد و گفت: پروردگارا به من از پیش خودت نژاد پاکی عطا فرما؛ زیرا تو شنوای دعایی. خدا برایش
اجابت کرد و به فرشتگان دستور داد ـ زکریا را که در
محراب ایستاده بود ـ ندا کردند، که خدا تو را به یحیی
بشارت می‌دهد. هر کس این
روز را
روزه بدارد و سپس به درگاه خدا دعا کند، خداوند دعایش را مستجاب می‌کند؛ چنان‌که برای زکریا مستجاب کرد. سپس فرمود: ای پسر شبیب! به‌راستی محرم همان ماهی است که اهل
جاهلیت در زمان گذشته
ظلم و قتال را به دلیل احترامش در آن
حرام می‌دانستند و این امت نه
حرمت این
ماه را نگه داشتند و نه حرمت پیامبرش را. در این ماه
ذریه او را کشتند و زنانش را
اسیر کردند و اموالش را
غارت نمودند. خدا هرگز این
گناه آنها را نیامرزد. ای پسر شبیب! اگر خواستی برای چیزی گریه کنی، برای
حسین ـ علیه‌السلام ـ
گریه کن که چون
گوسفند سرش را بریدند و هجده نفر از خاندانش با او کشته شد که روی
زمین مانندی نداشتند. آسمان‌های هفت‌گانه و زمین برای کشتن او گریستند. چهار هزار
فرشته برای یاریش به زمین آمدند و دیدند کشته شده و بر سر قبرش ژولیده و خاک‌آلود باشند تا
قائم ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ ظهور کند ...
شعار آنها یا لثارات الحسین است. ای پسر شبیب! پدرم از پدرش از جدش برایم باز گفت که چون جدم حسین ـ علیه‌السلام ـ کشته شد،
آسمان خون و
خاک سرخ بارید. ای پسر شبیب! اگر بر حسین گریه کنی تا اشکت بر گونه‌هایت روان شود، خدا هر گناهی کردی از ریز و درشت و کم و زیاد بیامرزد. ای پسر شبیب! اگر خواهی خدا را
ملاقات کنی و گناهی نداشته باشی، حسین را
زیارت کن. ای پسر شبیب! اگر خواهی در غرفه‌های ساخته بهشت با
پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ ساکن شوی بر قاتلان حسین لعنت کن. ای پسر شبیب! اگر خواهی ثواب یاوران
شهید حسین را دریابی، هر وقت بیادش افتادی، بگو کاش با آنها بودم و به فوز عظیمی می‌رسیدم. ای پسر شبیب! اگر خواهی با ما در درجات بلند
بهشت باشی، برای حزن ما محزون باش و برای
شادی ما شاد باش و ملازم
ولایت ما باش و...».
حَدَّثَنِی مُحَمَّدُبْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ الْکُوفِیُّ عَنْ مُحَمَّدِبْنِ الْحُسَیْنِ عَنِ الْخَشَّابِ عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ حَسَّانَ عَنْ عَبْدِ‌الرَّحْمَنِ‌بْنِ کَثِیرٍ عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ: قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ ـ علیه‌السلام ـ إِذَا اسْتَسْقَی الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ ـ علیه‌السلام ـ فَمَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ ـ علیه‌السلام ـ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ"؛
داودبن کثیر رقی می‌گوید: خدمت
امام صادق ـ علیه‌السلام ـ بودم آب خواست و چون
آب نوشید، گریست و چشمش غرق اشک شد. سپس فرمود: ای داود! خدا قاتل حسین ـ علیه‌السلام ـ را لعنت کند، بنده‌ای نیست که آب نوشد و یاد حسین کند و قاتلش را
لعنت کند، جز آن‌که خدا صد هزار
حسنه برای او بنویسد، صد هزار
گناه از او محو کند، صد هزار درجه برای او بالا برد، گویا صد هزار
بنده آزاد کرده و
روز قیامت با رخسار درخشان محشور شود.
گفتنی است، در کتاب
کامل الزیارات، بابی وجود دارد به نام باب «
ثواب کسی که آب بنوشد و یاد
امام حسین ـ علیه‌السلام ـ کند و بر قاتلش
لعن فرستد».
پایگاه اسلام کوئست.
