ارتباط سرودن شعر با مقام امامت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: شعر،
امامت،
نبوّت.
پرسش: آیا سرودن شعر با مقام امامت منافات ندارد؟
شبههای که ممکن است مطرح شود، این است که:
قرآن، سرودن شعر را شایسته مقام نبوّت نمیداند:
«وَ مَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ؛
ما به او شعر نیاموختیم و شایسته او هم نبود».
از سوی دیگر،
امامت اهلبیت (علیهمالسّلام) ادامه نبوّت حضرت ختمی مرتبت است. در نتیجه، این شبهه پیش میآید که سرودن شعر با مقام امامت، همچون مقام نبوّت، ناسازگار است.
در پاسخ این شبهه باید گفت: شعر، دو گونه است: شعری که با تخیلات کاذب شاعر، آراسته میشود تا برای مخاطب، شیرین و دلنشین گردد و درباره آن گفته شده: «بهترین شعر، دروغترینِ آن است».
مانند این شعر
نابغه ذبیان:
زره سلوقیِ حلقه حلقه بافته شده، شراره میدهد ••••• و سنگهای عریض هم شراره بر میافروزند.
سرودن چنین شعری، نه شایسته مقام نبوّت است و نه شایسته مقام امامت؛ بلکه شایسته
مؤمن پرهیزگار نیز نیست. شعری که به فرموده
پیامبر خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم)،
حکمت است. چنین شعری، نه با مقام نبوّت بهطور اصولی در تضاد است و نه با مقام امامت.
آری! در خصوص پیامبر خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم)، نسرودن شعر، مزّیت به حساب میآمده است؛ زیرا اگر شعر میسرود، اتّهام شعر بودن قرآن (که توسّط مشرکان شایع شده بود) تقویت میشد.
به سخن دیگر، سرودن شعر، مانند کتابت، منافاتی با مقام امامت ندارد، همانطور که امامان مینوشتند، ولی پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) نمینوشت تا شایعه تعلیم دیدن او تقویت نشود. سرودن شعر توسّط امامان نیز از نظر ثبوتی هیچ ایرادی ندارد؛ امّا از نظر اثباتی، باید سرودن شعر توسّط آنان، اثبات گردد.
دلایلی که اثبات میکند امامانِ اهلبیت، از همه علوم برخوردار بودند، میتواند برخورداری آنان از فنّ شعر را نیز اثبات کنند، چنانکه در مورد
امام علی (علیهالسّلام) اسناد فراوانی در دست است که ایشان، شعر میسرود؛ امّا نمیتوان پذیرفت همه اشعاری که به ایشان نسبت داده شده است، سروده ایشان باشد.
حدیثنت، برگرفته از مقاله «ارتباط سرودن شعر با مقام امامت» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۱۱/۲.