بیشتر معتزله می‌گویند: خداوند به توانایی بر چیزی که بندگان او بر آن توانا هستند، موصوف نمی‌گردد؛ زیرا مُحال است که مقدور واحدی برای دو قادر باشد. از این سخن معتزله، لازم می‌آید که خدای سبحان در محدوده توانایی انسان، ناتوان باشد و این، همان معنای تفویض (واگذاری) باطل است. در مقابل این سخن، در احادیث اهل بیت (علیهم‌السّلام) آمده که خدای متعال، گو این که بندگانش را بر افعال اختیاری شان توانا ساخته، به اعتبار این که وجود این توانایی از شروط تکلیف است، امّا خود بر توانایی ایشان سلطه دارد؛ زیرا این قدرت، در طول قدرت خداست.
